از تولد تا بلوغ
بطور کل تولد جوجه ها از تخم تا رشد کامل و بلوغ را میتوان به سه مرحله تقسیم کرد. * الف : تولد از تخم ب : باز شدن چشمان جوجه ها و در آمدن پرهایشان ج : خارج شدن جوجه ها از قفس و خوردن آب و غذا بدون نیاز به کمک والدین * نکته مهم و ضرورى قابل ذکر آنست که هرگز نباید در مدتهاى طولانى و بطور مداوم جوجه ها را به دست بگیرید . و همچنین نباید در سیر طبیعى رشد و تکامل جوجه ها دستکارى و دخالت کرد. * براى درک و تفهیم هر چه بهتر این مطلب , پدیده بسیار جالب و شگفت آورى را از جوجه مرغ عشق ها برایتان بازگو مى کنم . اگر تعداد جوجه هاى متولد شده شما زیاد باشد مثلأ تعداد 4 یا5 جوجه و یا بیشتر, معمولأ دو تا جوجه اى که آخر از همه متولد شده اند , هم از نظر جثه و هم از نظر قدرت نسبت به سایر خواهر وبرادر هایشان ضعیف و نحیف هستند. بطوریکه این گونه بنظر مى آید که جوجه هاى بزرگتر در رقابت براى دریافت آب و غذا از والدین ,مجال و فرصتى به آنها نداده اند.از اینرو برخى از علاقه مندان به پرورش مرغ عشق ها , در حرکتى اشتباه , براى جبران این نقیصه اقدام به کار هاى غیر اصولى و بعضأ براى جوجه ها مضر میکنند . بعضى ها جوجه هاى بزرگتر را از قفس خارج مى کنند تا کوچکتر ها فرصت زیادى براى تغذیه پیدا کنند . ولى این تصور کاملأ اشتباه میباشد. در یک برنامه مستند تلویزیونى در رابطه با همین مسئله تحقیق و نتیجه آنرا نشان مى دادند. در فیلم جوجه هاى بررگتر به ظاهر تمام غذا ها را خودشان خوردند و باعث گرسنه ماندن جوجه ها ى کوچکتر شدند. ولى این ظاهر قضیه بود .چون بعدأ توسط دور بین کوچکى که داخل قفس تعبیه شده بود , اصل ماجرا را بر ملاء کردند. چون که خواهر و برادرهاى بزرگتر پس از سیر شدن , مانند والدینشان شروع به غذا دادن به خواهر و برادر کوچکتر میکردند. رمز و راز این پدیده در آن بود که فضاى داخل لانه بعلت کثرت و تعد د جوجه ها خیلى تنگ میشود , والدین به راحتى نمیتوانند داخل قفس شوند , از اینرو جوجه هاى بزرگتر این وظیفه را بعهده مى گیرند . به نظر شما آیا خالق دانا و تواناى این موجودات در هدایت غریضى آنها کوتاهى و نقصان کرده است تا من و شما در امور و نظم وترتیب طبیعت , دخالت و دست کارى نماییم.
از تولد تا بلوغ
بطور کل تولد جوجه ها از تخم تا رشد کامل و بلوغ را میتوان به سه مرحله تقسیم کرد. * الف : تولد از تخم ب : باز شدن چشمان جوجه ها و در آمدن پرهایشان ج : خارج شدن جوجه ها از قفس و خوردن آب و غذا بدون نیاز به کمک والدین * نکته مهم و ضرورى قابل ذکر آنست که هرگز نباید در مدتهاى طولانى و بطور مداوم جوجه ها را به دست بگیرید . و همچنین نباید در سیر طبیعى رشد و تکامل جوجه ها دستکارى و دخالت کرد. * براى درک و تفهیم هر چه بهتر این مطلب , پدیده بسیار جالب و شگفت آورى را از جوجه مرغ عشق ها برایتان بازگو مى کنم . اگر تعداد جوجه هاى متولد شده شما زیاد باشد مثلأ تعداد 4 یا5 جوجه و یا بیشتر, معمولأ دو تا جوجه اى که آخر از همه متولد شده اند , هم از نظر جثه و هم از نظر قدرت نسبت به سایر خواهر وبرادر هایشان ضعیف و نحیف هستند. بطوریکه این گونه بنظر مى آید که جوجه هاى بزرگتر در رقابت براى دریافت آب و غذا از والدین ,مجال و فرصتى به آنها نداده اند.از اینرو برخى از علاقه مندان به پرورش مرغ عشق ها , در حرکتى اشتباه , براى جبران این نقیصه اقدام به کار هاى غیر اصولى و بعضأ براى جوجه ها مضر میکنند . بعضى ها جوجه هاى بزرگتر را از قفس خارج مى کنند تا کوچکتر ها فرصت زیادى براى تغذیه پیدا کنند . ولى این تصور کاملأ اشتباه میباشد. در یک برنامه مستند تلویزیونى در رابطه با همین مسئله تحقیق و نتیجه آنرا نشان مى دادند. در فیلم جوجه هاى بررگتر به ظاهر تمام غذا ها را خودشان خوردند و باعث گرسنه ماندن جوجه ها ى کوچکتر شدند. ولى این ظاهر قضیه بود .چون بعدأ توسط دور بین کوچکى که داخل قفس تعبیه شده بود , اصل ماجرا را بر ملاء کردند. چون که خواهر و برادرهاى بزرگتر پس از سیر شدن , مانند والدینشان شروع به غذا دادن به خواهر و برادر کوچکتر میکردند. رمز و راز این پدیده در آن بود که فضاى داخل لانه بعلت کثرت و تعد د جوجه ها خیلى تنگ میشود , والدین به راحتى نمیتوانند داخل قفس شوند , از اینرو جوجه هاى بزرگتر این وظیفه را بعهده مى گیرند . به نظر شما آیا خالق دانا و تواناى این موجودات در هدایت غریضى آنها کوتاهى و نقصان کرده است تا من و شما در امور و نظم وترتیب طبیعت , دخالت و دست کارى نماییم.
*_* هم به نفع شما ست و هم به نفع مرغ عشق ها یتان *_*
*** شیوه جالب و مهم براى نشاندن مرغ عشق ها روى شانه صاحبشان ***
*** شیوه جالب و مهم براى نشاندن مرغ عشق ها روى شانه صاحبشان ***
اشتباه
یک اشتباهی که متاسفانه بین دارندگان پرندگان زینتی متداول است این است که خیلی ها طوطی استرالیایی را مرغ عشق می نامند ، شاید به جرات می توان گفت که بیش از 90% افراد به پرنده ای مرغ عشق می گویند که در دنیا به نام طوطی استرالیایی مشهور است و مرغ عشق واقعی (Lovebird) در ایران معمولا با اسامی طوطی هلندی یا کوتوله نامیده می شود.برای رفع این ابهام در ذیل توضیحات کوتاهی همراه با عکس هر کدام در مورد این پرندگان زیبا آمده است.
طوطی استرالیایی Budgerigar
Budgerigar را می توان محبوبترین پرنده زینتی در سرتاسر جهان نامید. این پرنده در رنگهای متنوعی موجود است.انواع تاجدار آن نیز در حال حاضر یافت می شوند. نخستین بار ، در سال 1841میلادی ، زیست شناسی به نام جان گولداین پرنده را از استرالیا خارج کرد و به انگلستان برد.طی 50 سال ، واحد های عظیم تجاری به وجود آمدند که هزاران قطعه از این طوطی کوچک را برای دوستداران پرندگان زینتی تکثیر می کردند. در اوایل دهه1870 میلادی،نخستین جهش در رنگ طوطی استرالیایی پدید آمد ؛ اگر چه پیشتر از وجود چنین پدیده ای در میان دسته های وحشی این پرنده نیز گزارشهایی دریافت شده بود.
طول عمر طوطی استرالیایی بسیار متغیر است . عمر متوسط این پرنده 7 تا 8 سال است ؛ هرچند شماری از آنها به سن 10 تا 19 سالگی هم رسیده اند.طوطی استرالیایی، بخصوص برای بچه ها، پرنده زینتی مناسبی است ؛ چرا که این حیوان حالت تهاجمی ندارد و اگر کودک بی احتیاطی انگشت خود را داخل قفس این پرنده کند، امکان ندارد آنرا گاز بگیرد.
این پرنده بسیار ارزان است و نگهداری آن بسیار ساده می باشد. خیلی زود اهلی می شود و در رنگهای جذاب و متنوعی یافت می شود.
مرغ عشق (Lovebird)
پرنده ای شاداب و فعال است ،خیلی زود اهلی می شود و با محیط جدید خو می گیرد، پرندگان نر عموما دارای فعالیت کمترهستند، عمر متوسط این حیوان 15 سال است. این پرنده بر خلاف اسمش مانند Budgerigar نیست که ورود پرنده دیگر را به قفس به آسانی بپذیرد. در ایران معمولا این پرنده کوتوله نامیده می شود.
این گونه از پرندگان کوچک که از لحاظ طبقه بندی توسط برخی زیست شناسان در رده زیباترین طوطی های کوچک قرار می گیریند، از سرزمینهای آفریقایی به سایر نقاط جهان آورده شده اند. آنها بسیار کنجکاو، پر انرژی و البته دلربا هستند. حتما" اگر آنها را دیده باشید و دقت لازم را کرده باشید متوجه شدید که اغلب اوقات رنگ آنها معمولا" همانند قسمتی از طیف رنگین کمان می باشد.
طول این پرندگان زیبا معمولا" بین 6 تا 15 سانتیمتر می باشد و چنانچه در شرایط مساعد زندگی کنند حتی تا 30 سال عمر خواهند کرد.
رژیم غذایی
رژیم غذایی مناسب برای آنها علاوه بر دانه باید شامل میوه و سبزیجات تازه مانند موز، هویج، انواع برگ سبزی و ... باشد، همچنین آب سالم و بدون کلر برای خوردن یا حمام کردن. دقت کنید که هرگز نباید به این پرندگان کوچک هسته میوه هایی مانند هلو، گلابی و ... داد. در مواردی نیز مشاهده شده که برخی از مردم به آنها شکلات، چای و حتی الکل می دهند که واقعا" برای آنها مضر می باشد.
غذا دادن
اگر پرنده شما عادت به خوردن دانه های خشک کرده است بدون شک باید به تدریج رژیم غذایی آنرا تغییر داده و غذاهای تازه را وارد رژیم غذایی او کنید. هر روز مقدار کمی از میوه یا سبزیجات تازه به او بدهید و دقت کنید که به کدام یک بیشتر علاقه نشان می دهد، همچنین هرگز نگذارید که این مواد غذایی تازه در قفس مانده و فاسد شود. این نکته را هرگز فراموش نکنید : "مرغ عشق به تنوع غذایی و غذای تازه عشق می ورزد."
شرایط زندگی
مرغ عشق بسادگی در شرایط عادی که مازندگی می کنیم از لحاظ دما و رطوبت می تواند زندگی کند. حداقل ابعاد قفس برای یک یا دو مرغ عشق باید 45 (عرض) در 45 (طول) در60 (ارتفاع) سانتیمتر باشد، هرچند نباید فراموش کرد که هر جانداری از جمله خود انسان از منزل بزرگتر استقبال می کند.
همچنین محلی که مرغ عشق را نگهداری می کنید نباید جایی باشد که سرو صدای ناگهانی تولید شود. مثلا" ناگهانی صدای افتادن ظروف آشپزخانه و ...، تمام این موارد به حیوان استرس منتقل می کند و باعث بیماری و کوتاهی عمر او می شوند.
قفس این پرندگان را حداقل هفته ای یکبار تمیز کنید و آب و دانه تازه را هر روز در اختیار آنها قرار دهید. قرار دادن اسباب بازی های ساده در قفس برای آنها از مفید ترین چیزهایی است که می تواند آنها را خوشحال کند. توپ کوچک، حلقه آویزان شده از سقف قفس و ...
رفتار عادی
اگر پرندگان کوچک شما به غذاهای تازه نوک می زنند، با آب تازه حمام می کنند و تحرک کافی دارند می توانید مطمئن باشید که سالم هستند. آنها معمولا" علاقمند به برقراری ارتباط عاطفی هستند لذا اگر تنها یک مرغ عشق دارید حتما" هر روز وقتی را برای پرداختن به او بگذارید، پس از مدتی مشاهده خواهید کرد که شما را بخوبی می شناسد و حتی در بیرون قفس به راحتی روی انگشت شما می نشیند.
همواره به بدن، منقار، پاها و دیگر قسمت های مرغ خود دقت کنید، یک مرغ عشق سالم همواره آنها را تمیز نگاه میدارد و این می تواند خود نوعی کنترل سلامت این پرنده زیبا باشد.
علائم بیماری
- تغییر رنگ دادن یا باد کردن نوک (منقار) پرنده
- خسخس کردن هنگام تنفس یا صرفه کردن
- تغییر حالت چشم
- از بین رفتن طراوت پرهای بدن
- بی رنگ شدن مدفوع
- نشستن بر روی کف قفس
- نشستن با یک پا روی میله
- بی اشتهایی
با مشاهده این رفتارها حتما" با یک متخصص مشورت کنید و هرگز راسا" اقدام به درمان پرندگان خود نکنید.